Αν μου έλεγαν το 2012, πως κάποια στιγμή θα μας προσκαλούσαν με την Σοφία σε Διαβητολογικο Συνέδριο με διεθνή παρουσία για να μιλήσουμε για την σκύλα μας, θα νόμιζα είτε πως μου κάνουν πλάκα, είτε πως μιλάω με τρελούς…Αν μου έλεγαν το 2012, πως κάποια στιγμή θα μας προσκαλούσαν με την Σοφία σε Διαβητολογικο Συνέδριο με διεθνή παρουσία για να μιλήσουμε για την σκύλα μας, θα νόμιζα είτε πως μου κάνουν πλάκα, είτε πως μιλάω με τρελούς…
Δεν περίμενα πως η ιστορία με την Sugar θα εξελισσόταν έτσι. Τόσο καλά εννοώ… Ειλικρινά δεν το φανταζόμουν όλο αυτό.
Το ότι θα γινόταν γνωστή, πως θα μιλούσα σε συνεντεύξεις, σε εκδηλώσεις και θα μου ζητούσαν να γράφω για αυτό. Δεν περίμενα πως η ιστορία της θα ενέπνεε τόσο κόσμο, ούτε πως θα την αγαπούσαν και θα την αναγνώριζαν στο δρόμο. Από τις γειτονιές της Αθήνας μέχρι τις παραλίες της Σύρου, με σταματούν και με ρωτούν “Συγνώμη, αυτή είναι η Sugar?”
Επίσης δεν φανταζόμουν πως θα πετούσε δίπλα μας με την Aegean Airlines ως το πρώτο πιστοποιημενο Diabetic Alert Therapy Dog στην Ελλάδα και θα έμενε μαζί μας στο ξενοδοχείο Makedonia Palace.
Δεν περίμενα πως ο Δάσκαλος μου ο κύριος Köhler μέσα στην υπερηφάνεια, θα με χαρακτήριζε “πρεσβευτή” των Diabetic Alert Dogs. Ναι. Δεν περίμενα τίποτε από όλα αυτά…
Εγώ, απλώς ξεκίνησα πριν από 6 χρόνια να ψάχνω πηγές για το πως θα μπορούσα να εκπαιδευσω έναν τέτοιο σκύλο. Όπως έχω ξαναπεί το κόστος απόκτησης ενός τέτοιου σκύλου ήταν κάτι παραπάνω από απαγορευτικό, συν το ότι ήθελα να νιώσω πως μέσα από αυτή την διαδικασία θα φροντίσω την γυναίκα μου.
Σιγά σιγά, με πολύ υπομονή, προσπάθεια, κόπο, κούραση, μεθοδικοτητα, κατάφερα να μάθω πολλά πράγματα. Δεν ήταν όλα ευχάριστα στην όλη διαδικασία.Υπήρχαν βράδια που ξενυχτουσα διαβάζοντας και ψάχνοντας πληροφορίες και έχοντας στο μυαλό μου τις πρωινές εκπαιδευσεις, αναρωτιόμουν αν χάνω τον χρόνο μου, αν κουράζομαι άδικα, αν θα έχει αποτέλεσμα όλο αυτό που μόλις ξεκινούσα. Βρέθηκαν στιγμές που σκεφτόμουν να τα παρατήσω καθώς αισθανόμουν κόπωση και αρνητικά συναισθήματα.
3,5 χρόνια έψαχνα,διάβαζα, μιλούσα με συναδέλφους σε Ευρώπη και Αμερική και μάθαινα συνεχώς νέα πράγματα, βιώνοντας ταυτόχρονα ανάμεικτα συναισθήματα.
Ταξίδεψα στην Γερμανια και την Ιταλία. Ακόμη και σε αυτά τα ταξίδια που έμαθα στην πράξη τόσο σημαντικά πράγματα, δεν σταμάτησα να νιώθω ανασφάλεια και αμφιβολία, παρά τα εξαιρετικά και τιμητικά λόγια των Δασκάλων μου.
Μου έλεγαν πως είμαι ένας από τους καλύτερους και πιο ταλαντούχους μαθητές που έχουν διδάξει. Μου τα έγραψαν μάλιστα στα έγγραφα και στις πιστοποιήσεις τους για να τα χρησιμοποιήσω στις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες.
Τις περισσότερες φορές έβλεπα όλη την διαδικασία ένα τεράστιο βουνό. “Από που να αρχίσεις” σκεφτόμουν…
Όταν όμως πήραμε την Sugar, όλα άρχισαν να μπαίνουν σιγά σιγά στην θέση τους με έναν μαγικό τρόπο. Έβλεπα στην καθημερινότητα πόσα πολλά πράγματα είχα μάθει χωρίς να το έχω αντιληφθεί. Απλώς έπρεπε να τα δουλέψω και να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, την Σοφία και την Sugar. Ακόμη και τον Φοίβο ο οποίος ήταν εξαιρετικά βοηθητικός, ώριμος και με μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση παρότι ήταν μόλις 4 ετών.
Συνειδητοποιουσα κάθε μέρα ότι είχα ωραίες ιδέες, αντίληψη και ευφυΐα. Για αυτό μάλλον η κυρία Kay, μου είχε πει στην Ρώμη το Φθινόπωρο του 2015 πως “Σε έναν χρόνο θα έχεις ένα ολοκληρωμένο Diabetic Alert Dog”.
Όλα αυτά λοιπόν με δίδαξαν πολύ σημαντικα μαθήματα για τον εαυτό μου. Είδα πολύ όμορφες και καλές πλευρες μου.
Είμαι πολύ υπερήφανος για εμένα, την οικογένεια μου, την προσπάθεια όλων μας. Αφιερώνω λοιπόν, όλα αυτά τα ωραία στον άλλο Βασίλη. Τον αγχωμένο Βασίλη, τον φοβισμένο Βασίλη, τον ανασφαλή και κουρασμένο μου εαυτό. Σε αυτόν που όταν έπεφτα για ύπνο το βράδυ σιγομουρμουριζε “Ναι, σιγά που θα τα καταφέρω”…
Μπιλακο, σου έχω νέα…
Τα καταφέραμε φίλε!!!
