Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε… Παρότι στο θέμα των αδέσποτων είμαι αρκετά απαισιόδοξος και έχω τους λόγους μου, θα προσπαθήσω να αναπτύξω και να μείνω στην θετική πλευρά του θέματος.
Δεν θα πω πως αγγίζουμε τα επίπεδα γνώσης, ευαισθησίας και κουλτούρας των Βορείοευρωπαιων αλλά παρατηρώντας απλά πράγματα νομίζω πως η κατάσταση σιγά σιγά βελτιώνεται. Στο εξωτερικό για παράδειγμα οι άνθρωποι αισθάνομαι πως αντιλαμβάνονται καλύτερα την ευθύνη του να έχεις σκύλο η γατα. Όταν είχα ταξίδεψει στην Σκωτία, επισκέφθηκα το Scottish RSPCA. Είναι ο φορέας για την προστασία των ζώων. Με ξεναγήσε λοιπόν ο υπεύθυνος των εγκαταστάσεων και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν υπήρχαν στο χώρο περισσότερα από 5-10 εγκαταλειμενα σκυλιά. Για όλη την πόλη και τα περίχωρα του Εδιμβούργου…Γύρισα λοιπόν και είπα στον υπεύθυνο “Πόσο τυχεροί είσαστε…” “Γιατί? “με ρώτησε. “Γιατί στο σπίτι μου έχω περισσότερα αδέσποτα από όσα έχετε εδώ”. Και ήταν αλήθεια! Δυστυχώς για την κατάσταση στην χώρα μας, ευτυχώς για τα σκυλιά μου.
Αυτο που παρατηρώ ότι αλλάζει είναι πως ο κόσμος γίνεται πιο συνειδητοποιήμενος για το τι σημαίνει” παίρνω σκύλο”. Εκεί είναι και το μεγάλο θέμα. Αν κατάλαβεις πως δεσμεύεσαι για τα επόμενα 10,15 χρόνια της ζωής σου έχεις κάνει το μεγάλο βήμα. Το μεγάλο βήμα για να μη το στείλεις πίσω στη φιλοζωικη, στο χωριό, στην ταράτσα, στο βουνό, στο δρόμο… Γιατί? Επειδή τελικά δεν το θέλει ο Γιαννάκης, δαγκώνει την Χριστινουλα, το βαρέθηκε η κυρία Γιώτα, βγαζει τρίχες, μυρίζει όταν βρέχει, έφαγε τα τριαντάφυλλα και τα αγαπημένα σου παπούτσια…
Αυτο λοιπόν αλλάζει. Το βλέπω από τους πελάτες μου, το καταλαβαίνω από τις ερωτήσεις που δέχομαι στο email και στο MSN από ανθρώπους από όλη την Ελλάδα. Η δέσμευση και η σοβαρότητα. Επίσης πολλοί συνάδελφοι είναι πιο ενημερωμένοι και έτσι πρέπει να είναι. Η σχέση μας με τον σκύλο αλλάζει με ταχύτητα. Ζευγάρια κάνουν “πρόβα” μεγαλώνοντας ένα κουταβάκι πριν το μωρό τους (και καλά κάνουν), συνταξιούχοι στρέφονται στην παρέα του σκυλου, ψυχολόγοι προτείνουν την απόκτηση τετραποδων, οι άνθρωποι γενικώς αισθάνονται την ανάγκη του να ζουν με μαζί τους…
Ο σκύλος μπαίνει πιο “συναισθηματικά” στην ζωή του σύγχρονου Έλληνα. Καλό για όλους είναι αυτό! Οι συνάνθρωποι μας λοιπόν θα πάρουν σκύλο για να τον βοηθήσουν, θα του αγοράσουν καλή τροφή και ας πιέζονται οικονομικα, θα προσπαθήσουν να κάνουν εκπαίδευση, να έχει πλήρη κτηνιατρική περίθαλψη. Αυτά είναι ώραια και συγκινητικά βήματα. Κάθε μέρα λόγω της δουλειάς μου γνωρίζω ανθρώπους που αθόρυβα κάνουν εξαιρετική δουλειά, παραδείγματα που μου δείχνουν πως τα πράγματα αλλάζουν όχι με ταχύτητα, αλλά σιγά και σταθερά. Βλέπω πως ασχολούνται ποιοτικότερα με τον σκύλο τους, θέλουν να περνάει καλά, ρωτάνε με ενδιαφέρον πως και με τι τρόπο θα εκπαιδευτεί ο σκύλος τους. Θέλουν να μάθουν.
Πριν 10 χρόνια για παράδειγμα δεν πήγαινα σε Cafe με σκύλο τόσο εύκολα. Ούτε μπορούσα σε μάθημα κοινωνικόποίησης να κάτσω σε ένα μαγαζί με τον πελάτη μου. Δεν υπήρχε περίπτωση, θα μας έδιωχναν για πλάκα… Τώρα θα μπούμε στο Mall, σε καφετέριες, σε καταστήματα, θα μας σταματήσουν περαστικοί για να χαϊδέψουν τον σκύλο. Και μιλαω για τα μαθήματα εκπαίδευσης. Πολλοί επίσης πελάτες μου ταξιδεύουν με τα σκυλιά τους, έτσι σταδιακά ανοίγει όλο και περισσότερο το πλαίσιο απ όσο πριν μερικα χρόνια. Το Πάσχα ήμουν στην Εύβοια, σε ένα ήσυχο μέρος τον Αλμυροποταμο. Λοιπόν στο Cafe που έκατσα το μεσημέρι υπήρχαν 3 σκυλιά συν η δική μου, ενώ το βράδυ στο ταβερνάκι ήταν δύο σκύλοι συν τη Sugar. Εξαιρετικα ελπιδοφόρο… Η συμβίωση με τους σκύλους, με τα κατοικίδια είναι δείγμα πολιτισμένης κοινωνίας. Δείχνει ευαίσθητους και καλλιεργημενους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν σου αρέσουν, σημασία έχει να τα σέβεσαι και να συνυπάρχεις πολιτισμένα.
Πολλοί άνθρωποι βοηθούν τα αδεσποτα, ομάδες συνεργάζονται, γίνονται ενημέρωσεις σε σχολεία, θέματα κακοποίησης “παίζουν ψηλά” στις ειδήσεις… Μακάρι να εφαρμοστεί και ο νόμος με όλη την αυστηρότητα του βέβαια.
Κάτι που εκτιμώ πως θα βοηθήσει μελλοντικά είναι να γίνονται συνειδητες υιοθεσίες σκύλων, να εφαρμοστεί ο νόμος και να ανοίξουν τα σχολεία σε ειδικούς που θα ενημερώνουν τα παιδιά. Κλείνοντας να πω, πως θα μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι αύριο για τα κακώς κείμενα, τις κακοποιησεις και τα άσχημα που συμβαίνουν στις ελληνικές μεγαλουπόλεις και την επαρχία. Όμως επιλέγω πια να κρατάω τα καλά, τα θετικά και τις ελπιδοφόρες κινήσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
