Η άγνωστη και συγκλονιστική ιστορία του Γκρεϊφίαρς Μπόμπι

H ιστορία του Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι όχι μόνον άντεξε 146 χρόνια, αλλά στάθηκε και πηγή έμπνευσης για ένα διάσημο άγαλμα, ένα βιβλίο, μια ταινία του Ντίσνεϊ («Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι, 1961), αρκετές χιλιάδες τουριστικές επισκέψεις αλλά και την ταινία «Οι περιπέτειες του Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι». Ποιος ήταν όμως ο Μπόμπι;

Οι λεπτομέρειες είναι απλές και τραγικές. Τον κρύο χειμώνα του 1853, ένας κηπουρός ονόματι Τζον Γκρέι έφθασε στο Εδιμβούργο με τη σύζυγό του, την Τζες, και τον 13χρονο γιο του Τζον.

Έψαξε για δουλειά, αλλά δεν βρήκε τίποτε λόγω και της ηλικίας του – ένας 40χρονος ήταν πολύ ηλικιωμένος στη Σκωτία του 1850. Έγινε έτσι νυχτοφύλακας στην αστυνομία του Εδιμβούργου για τον πενιχρό μισθό των 13 σελινιών την εβδομάδα. Του έδωσαν επίσης ένα σκύλο φύλακα για να του κρατάει συντροφιά τις νύχτες – πρώτα ένα Κόλεϊ και μετά ένα κουτάβι Σκάι τεριέ, που το έλεγαν Μπόμπι επειδή ανήκε στους «Μπόμπηδες», τη βρετανική αστυνομία.

(φωτογραφία του πραγματικού Μπόμπι)

Κάθε μέρα, με ήλιο, χιόνι ή βροχή, περπατούσαν μαζί στους πλακόστρωτους δρόμους του Εδιμβούργου. Αλλά ο Γκρέι προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1858, σε ηλικία 45 χρόνων. Θάφτηκε στο κοιμητήριο της εκκλησίας του Γκρεϊφράιαρς. Λίγο καιρό μετά την κηδεία, η χήρα του εγκατέλειψε την πόλη.

(Ο Τζον Γκρέϊ με την οικογένεια του και τον Μπόμπι)

Λίγες μέρες μετά, ένας κηπουρός ανακάλυψε το μικρό σκυλί ξαπλωμένο δίπλα στον τάφο και προσπάθησε να το διώξει με φωνές. Αλλά ο Μπόμπι δεν υποχώρησε. Καταιγίδες, θύελλες και χαλάζι δεν έπεισαν τον σκύλο να πάψει να φρουρεί τον τάφο του αφεντικού του. Τελικά ο κηπουρός τού έφτιαξε ένα κατάλυμα δίπλα στον τάφο και ο Μπόμπι έζησε 14 χρόνια εκεί, δίπλα στο πρώτο και μοναδικό αφεντικό του, με τις φροντίδες των γειτόνων και των παιδιών, μέχρι που πέθανε το 1872.

(το μνήμα του Γκρέϊφιαρς Μπόμπι)

Από το 1861, έγινε παράδοση στο Εδιμβούργο να ρίχνεται ένας κανονιοβολισμός από το Κάστρο ακριβώς στη μία το μεσημέρι, ώστε οι κάτοικοι της πόλης να μπορούν να ρυθμίζουν τα ρολόγια τους. Ο Μπόμπι, μια από τις φορές που είχε βγει από το κοιμητήριο, έπιασε φιλίες μ’ έναν λοχία Σκοτ από τη φρουρά του Κάστρου, στον οποίο είχε ανατεθεί να ρίχνει τον κανονιοβολισμό, και τον ακολούθησε στις επάλξεις. Άρχισε από τότε να συνδέει τον κανονιοβολισμό με το μεσημεριανό φαγητό του και κάθε μέρα, μετά το «μπαμ» στη μία, ο Μπόμπι έβγαινε από το κοιμητήριο και κατευθυνόταν στο καφενείο της Καντλμέικερ Ρόου, όπου τον πήγαινε το παλιό αφεντικό του, ο Γκρέι.

(κανονιοβολισμός “one o΄clock gun”)

Ένας επιπλοποιός ονόματι Ουίλιαμ Ντόου άρχισε να του δίνει κάθε μεσημέρι φαγητό στο ίδιο καφενείο. Και αφότου ένας δημοσιογράφος έγραψε γι’ αυτόν στον «Ταχυδρόμο του Ινβερνές», το 1864, ο Μπόμπι έγινε ένα είδος δημοτικής μασκότ.

Το 1867, ένας τοπικός αξιωματούχος ζήτησε από όλους τους ιδιοκτήτες σκύλων να πάρουν άδεια για τα ζώα τους και ανακοίνωσε πως όποιοι σκύλοι δεν είχαν άδεια, άρα και αφεντικό, θα θανατώνονταν. Ζωντανό αφεντικό ο Μπόμπι δεν είχε και βρέθηκε έτσι αντιμέτωπος με τον θάνατο. Αλλά ο λόρδος – προεστώς του Εδιμβούργου σερ Ουίλιαμ Τσέιμπερς επενέβη. Αγόρασε μια άδεια και εφοδίασε τον σκύλο μ’ ένα περιλαίμιο πάνω στο οποίο χάραξε τις λέξεις «Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι με την άδεια του Λόρδου – Προεστού 1867».

(το άγαλμα και η παμπ του Μπόμπι)

Όταν ο σκύλος πέθανε, το 1872, η ιστορία του έφτασε στα αυτιά της βαρόνης Αντζέλια Μπαρντέτ – Κουτς, η οποία συγκινήθηκε τόσο ώστε ζήτησε από το Συμβούλιο του Εδιμβούργου την άδεια να φτιάξει μια κρήνη με το άγαλμα του σκύλου. Το έκανε ένα χρόνο αργότερα, σ’ ένα οικόπεδο απέναντι από το κοιμητήριο. Σήμερα υπάρχει δίπλα της μια παμπ που ονομάζεται «The Greyfriars Bobby» και σε κάποιο σημείο μια επιγραφή: «Γκρεϊφράιαρς Μπόμπι. Πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872, σε ηλικία 16 ετών. H πίστη και η αφοσίωσή του ας γίνουν μάθημα σε όλους εμάς».

(Το κολάρο, το πιάτο και το ποτήρι του Μπόμπι στο μουσείο)

Το κολάρο του Μπόμπι και το μπολ από το οποίο έτρωγε φυλάσσονται στο Χάντλι Χάουζ, το μουσείο του Εδιμβούργου αφιερωμένο στην ιστορία της πόλης.

Προηγούμενο άρθρο
Θέμα δίαιτας η εξημέρωση των σκύλων
Επόμενο άρθρο
Ο σκύλος που πέθανε από λύπη

Related Posts

Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα.