Με αφορμή δεκάδες ιστορίες που ακούω,ερωτήσεις που δέχομαι,επιφυλάξεις και παρερμηνείες που εκφράζονται από ιδιοκτήτες σκύλων και μη,αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο αναφορικά με το που πιστεύω ότι βρίσκεται το επίπεδο της εκπαίδευσης σκύλων στην χώρα μας.
Δεν θα μιλήσω ως ο σωστός ή ο αλάνθαστος, αλλά πρώτα από όλα ως φιλόζωος και εν συνεχεία ως επαγγελματίας που θέλω να προφυλάξω το επάγγελμα μου. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Δυστυχώς στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι! Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί και το επάγγελμα μου. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν ευσυνείδητοι και καλοί επαγγελματίες έτσι υπάρχουν κακοί και αδιάφοροι.
Στην εκπαίδευση έχουν προσχωρήσει τύποι οι οποίοι εκ των υστέρων αποδεικνύονται επικίνδυνοι, καθώς εκπαίδευση χωρίς ζωοφιλικό πολιτισμό και γνώσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Η πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει πως οι σκύλοι “τις τρώνε” στην εκπαίδευση ή πως ο εκπαιδευτής είναι κάποιος που θα “σετάρει” το σκύλο να υπακούει. Αυτό για εμένα πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος ότι η απόκτηση σκύλου έχει ευθύνες και πολλές φορές αρκετή δουλειά, αλλά και πως συνάμα είναι μια μαγική και τρυφερή σχέση. Όπως είπα και πριν ο καθένας δηλώνει εκπαιδευτής, παίρνει ένα πνίχτη ή μαθαίνει από έναν φίλο του που “ήξερε από σκυλιά” και κάπως έτσι αρχίζει την καριέρα του.
Η άποψη μου είναι πως πρέπει να βρείτε έναν νόμιμο, πιστοποιημένο εκπαιδευτή με εμπειρία και φιλοζωική κουλτούρα. Ζητείστε να συναντηθείτε, ρωτήστε για αυτόν, μιλήστε με ανθρώπους που έχει δουλέψει… Κουβεντιάστε και θέστε το στόχο της εκπαίδευσης μαζί του. Είναι σημαντικό να τα γνωρίζουμε αυτά και τα υπογραμμίζω γιατί έτσι προστατευόμαστε όλοι. Οι σωστοί συνάδελφοι, εσείς και οι σκύλοι. Η δουλειά του εκπαιδευτή χρειάζεται πάνω από όλα αγάπη και υπομονή. Μεταδοτικότητα ώστε να σας μαθαίνει αυτά που είναι απαραίτητα για μια ισορροπημένη σχέση με το σκύλο σας. Να θυμάστε επίσης πως στην εκπαίδευση σκύλων δεν χωρούν “κολλήματα” και δογματισμοί. Κάθε σκύλος είναι διαφορετικός χαρακτήρας, επομένως ότι ακούμε ή μας λένε δεν είναι απαραίτητο να ισχύει και για τον δικό μας σκύλο.
Εχώ ακούσει ιστορίες π.χ για σκυλιά που χάθηκαν επειδή κάποιος προέτρεψε τον ιδιοκτήτη να λύσει το σκύλο για να παίξει με τον δικό του. Επίσης στην χώρα μας έχουμε “μεγάλο stock” από ταμπέλες του στυλ…Δείρε το για να του σπάσεις τον τσαμπουκά, Περίμενε πρώτα να μεγαλώσει για να εκπαιδευτεί, Τα ημίαιμα δεν εκπαιδεύονται, Έλα μωρέ! Σκύλος είναι τι θα πάθει, Τα πίτμπουλ-Ροτβαιλερ-Γερμ.Ποιμενικοί δαγκώνουν, Τα μικρά είναι υστερικά, Ένας φίλος του γνωστού του ξαδέρφου μου που ξέρει μου είπε…κλπ. Πολλές φορές θυμώνω γιατί όλα αυτά τα θέματα θα λύνονταν αν μπορούσαν οι σκύλοι να μας μιλήσουν για τον εκπαιδευτή ή για το πως νιώθουν, όμως αν προσέξετε καλύτερα τη συμπεριφορά τους, θα σας τα πει όλα χαρτι και καλαμάρι!
